Przepis na tartę migdałową z gruszkami piekę Moi Mili od uwaga… 10 lat! Sama nie mogę w to uwierzyć, że od dnia, kiedy zrobiłam ją po raz pierwszy i zabrałam na spotkanie z koleżankami minęło już 10 lat. Przecież to było wczoraj… Czas biegnie szybko, a odkąd pracuję jeszcze szybciej. Nawet nie chce pisać, co się wydarzyło z czasoprzestrzenią odkąd jestem mamą. Z jednej strony widzę jak rośnie mój syn, z drugiej w pewien sposób czas się zatrzymał i totalnie nie potrafię w pierwszym momencie powiedzieć ile mam lat. Może przyczyniła się też do tego pandemia, która u wielu z nas namieszała w życiu solidnie i zaburzyła pewien znany nam porządek świata?
Wróci słońce – myślał Muminek, podniecony – Koniec z ciemnościami, koniec z samotnością. Będzie można usiąść sobie na werandzie i pogrzać plecy…
(Tove Jones, Lato Muminków)
Uwielbiam lato, kocham ciepełko, kocham grzać plecy w słońcu, ale przyznam szczerze, że w tym roku było takich chwil na mało. Choć może dla mnie zawsze jest nie dosyć? Zawsze lato kończy się za szybko. Myślę, że będę musiała poszukać jakiś alternatyw i podładować swoje życiowe baterie nieco inaczej. Jeszcze nie wiem jak, ale z całą pewnością coś wymyślę i może podzielę się z Wami złotymi radami „cioci Madzi”. 😉
Sierpień od dawna był dla mnie ważny. To właśnie w tym miesiącu podjęłam spontaniczną decyzję o stworzeniu bloga. Dokładnie 14 lat tamu zaczęłam tworzyć Hello Morning. 14 lat! Wyobrażacie sobie? Mój blog to już w sumie zbuntowany nastolatek lub nastolatka. Nie przechodzi mi do głowy żaden wegański bloger czy blogerka z takim stażem blogowania, jak ja. Przez pierwsze 5 lat działając na domenie www. mniammniamvege.blogspot.com, a później przeprowadziłam się tutaj. Przez ostatnie lata moja aktywność drastycznie spadała. Praca zawodowa, macierzyństwo, ale też ogólny spadek popularności blogów nie sprzyjały tworzeniu. Wszystko wskazuje jednak na to, że obecnie będzie mnie tu więcej.
Widząc moje tofurnikowe poczynania na story mojego instagrama, wiele osób pisało: „ooo! Tofurnik a’la sernik królewski”. No nie do końca! Po pierwsze tofurnik królewskipojawił się już na blogu przy okazji Wielkanocy 2015, bo drugie sam wygląd to jednak za mało. Choć przyznaję, że kakaowy kruche ciasto z sernika królewskiego było dla mnie inspiracją. Tofurnik królewski z 2015 nie jest najprostszym ze wszystkich, które znajdziecie na moim blogu, bo przygotowywałam go z użyciem aquafaby Wymaga pewnego doświadczenia i wyczucia w pieczeniu. Natomiast dzisiejszy przepis na tofurnik mango jest dużo prostszy i ze spokojem może być to pierwszy tofurnik w Waszym życiu. Zapewniam Was, że sobie poradzicie z wyzwaniem.
Dawno mnie tu nie było. Trochę już zapomniałam jak to jest pisać bloga, tworzyć wpisy, obrabiać zdjęcia i publikować. Przyznam szczerze, że najbardziej cenię w blogowaniu systematyczność, czyli coś w czym przez ostatnie miesiące dałam ciała. Jest ona ważna dla mnie jako autorki, bo pozwala zachować ciągłość pisania, pewien rytm, ale myślę, że także społeczności, którą buduje się między innymi właśnie dzięki systematycznemu pisaniu, sprawiąc, że czytelnicy i czytelniczki czekają na kolejne wpisy, jak na odcinek ulubionego serialu. Mam nadzieję, że wybaczycie mi tę nieobecność, ale wymówkę mam całkiem zacną: byłam zajęta pisaniem swojej pierwszej książki kucharskiej i kiedy tylko w swoim zabieganymi, lekarskim życiu znajdowałam czas na gotowanie, robienie zdjęć i pisanie, przepis trafiał do książki, a nie bloga. Książka, które tematyki jeszcze nie zdradzę miała ukazać się jesienią. Niestety w tym czasie wypadły mi egzaminy , więc wydawnictwo zdecydowało, że wypuści książkę dopiero na wiosnę. W sumie mnie to ucieszyło, bo szkoda byłoby, gdybym nie mogła zaangażować się w promocję własnej książki, nie mogła spotkać się z czytelnikami czy nie przygotowałabym przy okazji premiery jakiś warsztatów kulinarnych. Mam fajne plany na wiosenną premierę, ale nie będę wybiegać z nimi do przodu. W swoim czasie dam Wam znać czy i gdzie będziemy mogli i mogły się spotkać na pogaduchy i wspólne gotowanie.
Na przełomie zimy i wiosny, kiedy dni są dłuższe, ale jeszcze nie jest za ciepło dopada mnie ochota na domowe ciasto. Nie jakieś szczególne. Raczej proste wypieki, jak szarlotki czy właśnie baby. Babki cytrynowe piekłam w naprawdę wielu wersjach, ale ta na którą dziś podaję przepis jest jedną z moich ulubionych. Tak się składa, że zbliża się Wielkanoc, święta podczas, których jada się zgodnie z tradycją babki, więc może komuś przepis się przyda. Jeżeli szukacie czegoś bardziej tradycyjnego to odsyłam do babki drożdżowej. Wiem, że nie ma mnie na blogu za dużo, a piszę książkę kucharską i przyznam szczerze, że
Jeszcze kilka lat temu podanie przepisu z jogurtem roślinnym w składzie wydawało się dość szalone. Wegańskich jogurtów ze świeczką było szukać. Dziś niemal każdy popularny dyskont i market ma całkiem pokaźny wybór wegańskiego nabiału, w tym jogurtów, po które sama często sięgam. Tak na marginesie – najczęściej wybieram niesłodzone i wzbogacone w wapń i takie też Wam polecam.
To znowu ja, Wasza osobista fanka kuchni amerykańskiej. Czekam na nagrodę od Ambasady Amerykańskiej w Polsce za promowanie ich kultury za sprawą kuchni. Żartuję oczywiście, ale przeglądając mojego bloga łatwo zauważyć, że od dłuższego czasu to kuchnia USA wywiera na mnie największy wpływ. Może wynika to z tego, że największą inspiracją są dla mnie podróże, a moje życie potoczyło się tak, że obecnie jedynym kierunkiem, jakie obieram jest Filadelfia, gdzie podróżujemy regularnie na kontrolne wizyty szpitalne z Alexem.
Nowy Orlean skradł mi serce ponad trzy lata temu od pierwszych sekund pobytu. Był diametralnie inny od Nowego Jorku, do którego wzdychałam kilka godzin przed lądowaniem w NOLA, ale inny nie znaczy gorszy. Inny to inny. Nie ma co porównywać, bo zestawienie ze sobą tych miast jest jak porównanie jabłka z granatem. Są różne, oba mają urok, choć tkwi w czymś zupełnie innym. Oczywiście znam osoby, którym Nowy Orlean zupełnie nie przypadł do gustu, więc nie zamierzam Wam się nachalnie narzucać z moją miłością do tego miasta, ale zdecydowanie jest to miejsce z wyjątkowym klimatem, luzem, pełne muzyki i przychylnie nastawionych ludzi. Jest barwne, głośne, czuć wpływy wielu kultur, czuć niełatwą historię i to, że NOLA po Katrinie wstaje z kolan. Spotykają się tu wpływy afrykańskie i europejskie, dając naprawdę niesamowity efekt widoczny w sztuce, jedzeniu i mentalności. Trochę Stany, trochę Karaiby. Bardzo gorąco polecam Wam książkę „Dziewięć twarzy Nowego Orleanu” wydawnictwa Czarne, która pomoże zrozumieć zawiłe losy miasta i jego mieszkańców. Jedynym z moich marzeń jest móc tam wrócić od czasu do czasu, aby naładować się niezwykłą energią tego miasta. Może w okresie Boże Narodzenia? A może w karnawale?
Sezon malinowy dobiega końca. To już ostatnie październikowe zbiory i żegnamy się z tymi pysznymi owocami na kolejny rok. Ja bardzo lubię te późne maliny i najbardziej po prostu same – na surowo. Kiedy byłam u rodziców dostaliśmy od znajomych ogromną ilość malin. Taką, że nawet najwięksi fani tych owoców nie byliby w stanie przejść. Część zjedliśmy, część zamroziliśmy, a część poszła na ciasto. Jedno z moich ulubionych w okresie letnim. To był taki ostatni ukłon w stronę lata – owocową babkę marmurkową.
Aż trudno w to uwierzyć, że minął wrzesień. Październik przywitał nas pięknym słońcem i złotymi liśćmi na drzewach. Nic tylko spacerować i cieszyć się taką jesienną aurą. Najlepiej z kubkiem kawy i czekoladowym muffinem, którego można przekąsić wystawiając twarz do słońca. Nie piekę muffinów często, ale teraz jest taka pora, że aż się prosi, aby przygotować je na krótkie jesienne wyprawy za miasto czy do parku.
Choć ostatnio jestem na zwolnieniu i wydaje się, że powinnam zwolnić, tydzień minął mi jak z bicza trzasnął. Manifestacja Pracowników Ochrony Zdrowia w ubiegłą sobotę i wczorajsza wizyta w Białym Miasteczku 2.0 sprawiły, że tydzień zleciał mi na aktywizmie, czyli byłam w swoim żywiole. Choć działanie i udzielanie się w ważnych społecznie sprawach jest tym, co mnie napędza, jest też czymś co zżera mnie energetycznie, wypala, zmusza niejednokrotnie do wyjścia poza strefę komfortu. Tak było chociażby wczoraj, kiedy poprosiłam o zdjęcie sztandarów Agrounii na czas mojego wystąpienia, bo nie chciałam, aby za moim plecami widniało coś z czym ideologicznie się nie utożsamiam. Nie udało się do tego doprowadzić, ale udało się przeprowadzić moje spotkanie w innym miejscu, tak, aby nie czuła, że robię coś sprzecznego z moimi przekonaniami. Nie zawsze umiem się tak postawić, ale uczę się tego i za każdym razem, kiedy to robię jestem z siebie naprawdę dumna.
Moja kuchnia, mój plac zabaw 