Czas do świąt minął mi tak szybko, że w ogóle nie żałuję, że zaczęłam się cieszyć tym czasem już w listopadzie. W przeciwnym przypadku nie miałabym szansy nasycić się nim w dawce, która jest dla mnie terapeutyczna. Dom ozdobiony, plany na skromną Wigilię i świąteczny obiad mam, a dziecko wpadało po uszy w klimat i cieszy się tym wszystkim tak samo jak ja. Dziś jeszcze ostatnie pieczenie świątecznych ciastek z przyjaciółką, święta, a potem styczeń i odliczanie do wiosny.
Żyjemy w czasach dobrobytu. Nie chcę przez to powiedzieć, że to są łatwe czasy, ale trudno nie zgodzić się z tezą, że z globalnego punktu widzenia coraz większej ilości ludzi żyje się łatwiej. Oczywiście w skali mikro i lokalnej wygląda to różnie. Jednak nie o tym dziś chcę tu pisać, a prezentach. Jakiś czas temu pokazałam tu pomysły na prezenty materialne, jakie możecie kupić i podarować swoim bliskim pod choinkę. Starałam się wybrać produkty przydatne, ładne, dobrej jakości, możliwe lokalne, takie, które można zjeść, wypić, wykorzystać w kuchni czy w łazience – jak kosmetyki, ręczniki, wielorazowe maszynki do golenia. Jeżeli chcecie bardziej z bliska przyjrzeć się moim dotychczasowym propozycjom to odsyłam do tego wpisu. Tym razem wracam do Was z prezentami, które możecie przygotować własnoręcznie w swojej kuchni. To nadal prezenty w zasadzie materialne, bo można je złapać w rękę, dotknąć, ale dużo bardziej unikatowe. Właściwie niepowtarzalne, bo nawet, jeżeli ktoś da Waszym bliskim coś przygotowanego z tego samego przepisu to gwarantuję Wam, że będzie to coś innego, bo każdy gotuje nieco inaczej. Wkłada w to swoje serce i swoją energię i myślę, że stąd właśnie te różnice się biorą.
Z myślą, że chciałabym stworzyć na bloga świąteczny prezentownik nosiłam się przez kilka lat, ale nigdy, zwłaszcza w tym okresie roku, kiedy prezentowniki się tworzy, nie miałam na to wystarczająco dużo czasu. Nawet się nie spodziewacie, ile zaangażowania to wymaga.
Dawno temu przygotowałam prezentownik, ale od tego czasu zmieniło się bardzo dużo. Obecnie zupełnie nie czuję, abym mogła się utożsamić z jego treścią i propozycjami. Dlaczego? Nieustannie uczę się świata i rozwijam. Mój stosunek do rzeczy, do przedmiotów, do prezentów, do dawania i otrzymywania ewoluuje. Zmienia się moja świadomość ekologiczna i konsumencka. Zmieniają się potrzeby i priorytety. To wszystko doprowadziło do tego, że koniec końców na moim blogu prezentownik będzie miał, aż trzy części , bo w każdym chciałabym zawrzeć inne pomysły na prezenty, aby każdy, zgodnie ze swoimi przekonaniami i potrzebami, znalazł coś dla siebie, czym będzie mógł ucieszyć swoich bliskich. Pierwszy prezentownik będzie, więc najbardziej typowy, bo pokażę Wam moje pomysły na prezenty, które znajdziecie w sklepach. Prezenty, które możecie kupić, zapakować i włożyć pod choinkę, a potem przyglądać się, jak bliscy rozpakowują te prezenty i sprawiają im radość.
Sernik baskijski nie jest najstarszym sernikiem świata. To dzieło lat 90-tych, czyli z pokolenia Y. Ot, zwykły millennials. Skąd się wziął? Kolebką sernika baskijskiego jest miasto mieszczące się w Kraju Basków, San Sebastian. W latach 90. Santiago Rivera przejął od swoich rodziców, Eladio Rivery i Carmen Jiménez, bar La Viña i zaczął wypiekać sernik charakteryzujący się kremową konsystencją i przypalonym wierzchem. W miarę upływu lat sernik zdobył popularność na całym świecie – stał się znany do tego stopnia, że w 2021 New York Times okrzyknął sernik baskijki „smakiem roku”. To był chyba moment, kiedy sernik podbił blogosferę.
Widząc moje tofurnikowe poczynania na story mojego instagrama, wiele osób pisało: „ooo! Tofurnik a’la sernik królewski”. No nie do końca! Po pierwsze tofurnik królewskipojawił się już na blogu przy okazji Wielkanocy 2015, bo drugie sam wygląd to jednak za mało. Choć przyznaję, że kakaowy kruche ciasto z sernika królewskiego było dla mnie inspiracją. Tofurnik królewski z 2015 nie jest najprostszym ze wszystkich, które znajdziecie na moim blogu, bo przygotowywałam go z użyciem aquafaby Wymaga pewnego doświadczenia i wyczucia w pieczeniu. Natomiast dzisiejszy przepis na tofurnik mango jest dużo prostszy i ze spokojem może być to pierwszy tofurnik w Waszym życiu. Zapewniam Was, że sobie poradzicie z wyzwaniem.
W Poznaniu minął rogalowy szał, czyli święto, a dokładnie imininy jednej z głównych ulic miasta – Święty Marcin, co dla mnie zawsze jest znakiem, że bez krępacji mogę rozpocząć sezon świąteczny. W ogóle cieszę się, że mieszkam w miejscu, gdzie w Dzień Niepodległości świętuje się przede wszystkim kolorowym korowodem i jedząc rogale z białym makiem. To pozytywne i budujące. Po 11 listopada już legalnie znoszę z piwnicy ozdoby świąteczne i zaczynam gotować potrawy, które kojarzą mi się ze świętami i które mogę zaproponować Wam do zaserwowania na wigilijnym czy świątecznym stole. Z reguły jest tak, że kiedy przychodzą święta ja jestem tak przejedzona tymi wszystkimi potrawami, że wcale już nie mam ochoty na nic typowo świątecznego, ale cóż – takie uroki blogowania. Lubię ten czas, bo pozwala mi przetrwać dość ponury czas listopada i grudnia, kiedy przez większość dnia jest po prostu ciemno… W tym roku obok przepisów pojawi się jedna recenzja oraz pomysły na prezenty. Dużo treści będzie też na moim instagramie, którego zamierzam trochę resuscytować, bo przez ostatnie lata poszedł w odstawkę na rzecz mojego drugiego profilu. Część treści będzie się pokrywać z blogiem, ale sporo miłego kontentu znajdzie także tam, więc zapraszam.
Miałam bardzo ambitne plany dotyczące moich świątecznych publikacji w tym roku, ale plany planami, a życie, życiem. Ostatnie tygodnie spędziłam głównie na nauce i nie miałam głowy do blogowania, czego żałuję, bo pomysłów na przepisy świąteczne mam naprawdę mnóstwo. Doba nie jest jednak z gumy i musiałam wybrać, a nauka jak zwykle wygrała. Zastanawiałam się czy na tydzień przed świętami jest jeszcze sens publikować przepis świąteczny, bo pewnie większość z Was ma już wybrane przepisy. Liczę jednak, że może komuś się przyda receptura na to nieziemskie tofu. Na nadchodzące święta czy inny zimowy obiad, kiedy będziecie chcieli zrobić coś ekstra, delektować się smakiem czy zachwycić najbliższych kuchnią roślinną. Tofu glazurowane w pomarańczach to danie, obok którego nie przechodzi się obojętnie. Przeczytajcie jednak poniższy wpis, który powinien rozwiać potencjalne wątpliwości zanim zabierzecie się na gotowanie.
Jest w Filadelfii przy 4134 Chester Ave wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju kawiarnia. Nazywa się Grindcore House. Serwuje cudowne ciasta, choć wystrojem bliżej jej do punkowego klubu koncertowego niż kawiarni. Wypiłam tam całkiem sporo kawy zagryzając naprawdę pysznymi ciastkami i kanapkami. Mam spory sentyment do tego miejsca, bo była to kawiarnia, do której zajrzeliśmy po naszej pierwszej wizycie w CHOP, to miejsce, w którym kupiliśmy ciasto, aby uczcić podanie terapii genowej Alexowi i wracaliśmy tam przy okazji cotygodniowych wizyt w szpitalu, do czasu pandemii, kiedy restauracje i kawiarnie zamknęły się dla goście. W Grindcore House znajdziecie wszystkie cukiernicze amerykańskie ” szlagiery”, oczywiście w wersjach roślinnych, takie jak chocolate chips cookies, masę serników, brownies, black and white NYS cookies, cinnamon buns, pop tarts, muffins, snickerdoodles i inne aromatyczne, lekko ciągnące się, a jednak chrupiące ciastka. Nie, nie są one dietetyczne i zdrowe, choć opcja dla osób, które nie chcą jeść cukru lub glutenu również się znajdą. Tak jak na co dzień unikam słodyczy, tak na wyjazdach, urlopach i oczywiście od święta sięgam po ciasta i ciasteczka, chociażby do kawy. Chętnie testuję smaki, połączenia i konsystencje, bo dla mnie to kulinarne doświadczenie i źródło inspiracji. A nic w życiu nie zainspirowało mnie kulinarnie tak, jak jedzenie, które jadłam w USA. Zresztą widać do na blogu, bo od ponad dwóch lat, z małymi wyjątkami, przeważają tu smakołyki kuchni amerykańskiej. Choć z przepisami jednej z najsłynniejszych amerykańskich wegańskich kucharek i blogerek – Isy Chandry Moskowitz eksperymentuję od początku mojego weganizmu, od kilkunastu lat, dopiero po odwiedzeniu Nowego Jorku poczułam tę kuchnię w pełni.
Pomysł na upieczenie pasztecików z myślą o Świętach i jakieś przegryzce do wigilijnej zupy – barszczu, grzybowej, kremu z buraków, bezrybnej czy jaką tam jecie na Boże Narodzenie, chodził za mną od dawna. Nie byłam tylko pewna nadzienia. Zainspirowały mnie przepisy na wegańskie Wellingtony. W wielu recepturach przewija się nadzienie z grzybów i kasztanów lub orzechów. W tym roku Wellingtona nie planuję, ale to nadzienie nie dawało mi spokoju. Musiałam je jakoś wykorzystać. Padło na paszteciki i dobrze, bo są przepyszne.
Nie jestem mięsnym jeżem. Nigdy za smakiem czy konsystencją mięsa specjalnie nie przepadałam. Jednak pomimo, że mięsa nie jem od kilkunastu lat, od czasu do czasu, zwłaszcza przy okazji świąt lub innych imprez z ciekawością i muszę przyznać się, że z przyjemnością, sięgam po roślinne zamienniki mięsa.
Moja kuchnia, mój plac zabaw 