Styczeń przywitał mnie listą niekończących się zadań do wykonania. Trochę na moje własne życzenie, bo niektóre sprawy wymagające ode mnie wyjścia poza sferę komfortu, odkładałam na później. I chyba to „później” nastało, a właściwie sama uznałam, że już czas, że jestem gotowa i przede wszystkim, że bardzo potrzebuję, aby to wszystko było już na mną. Na przykład załatwienie spraw związanych z byłą pracą wisi nade mną od sierpnia. Totalnie nie miałam ochoty wracać w to miejsce, więc robiłam wszystko, aby nie musieć tego robić. Ostatecznie wiadomo – muszę wypełnić formalności, ale robię to jak za karę. Wiem jednak, że jak wreszcie na dobre domknę za sobą te „drzwi”, ulga będzie jeszcze większa niż w sierpniu, a przede wszystkim z wolną głową pójdę w życiu dalej, a niczego bardziej nie potrzebuję. I niczego bardziej nie chcę, jak pójścia dalej. Nic chcę się za sobą oglądać, ale tak długo, jak nie załatwię tego, co trzeba, oglądać się będę musiała. A po co? Czekam na luty i czas, kiedy będę miała głowę skupioną na tym, na czym naprawdę chcę się teraz skupić.
Czytaj dalej „Rwaniec z twarożkiem w tofu i jabłkami”
W tym roku jagód jest jak na lekarstwo. Ostatnio z trudem udało mi się znaleźć stoisko na pobliskim rynku, gdzie sprzedawali moje ukochane owoce dzieciństwa. Dlatego w tym roku jem zdecydowanie więcej borówek amerykańskich niż leśnych jagód.
Moja kuchnia, mój plac zabaw 