Od jakiegoś czasu chodziły za mną kluski, które kojarzą mi się z rodzinnym domem/ Szare kluchy. Mojej mamie z kolei zawsze kojarzyły się z domem jej babci, czyli, mojej prababci, która mieszkała w jednej z kamienic na poznańskiej Wildzie. Szare kluchy to danie typowo poznańskie, choć jak podaje Wikipedia, podobne podaje się także na Kaszubach. Może to tłumaczyć moją słabość do nich. W końcu jedną nogą jestem poznanianką, a drugą Kaszubką.
Czytaj dalej „Szare kluchy na szare jesienne dni”
Na moim blogu znajdziecie całą masę skomplikowanych przepisów. Takich, które wymagają czasu i uwagi. Jest też, na szczęście dla większości z Was, trochę banałów. Okazuje się, że wiele tych oklepanych receptur doceniacie szczególnie. W końcu zazwyczaj niekoniecznie szukacie przepisu na stay z yuby, czyli suszonego tofu, ale ochoczo sięgacie po pierogi leniwe z ziemniaków i tofu, knedle czy pierogi ruskie. Klasyczny tofurnik czy szarlotka cieszą Was dużo bardziej niż chociażby Eton Mess. W sumie to całkiem zrozumiałe. Ja też jestem fanką prostych rozwiązań, niewyszukanych składników i domowego jedzenia. Oczywiście skłamałabym, gdybym napisała, że nie mam czasami ochoty poeksperymentować, bo uwielbiam gotować i potrafię poświęcić kuchni naprawdę sporo uwagi, energii i czasu, ale rozumiem, że większość z Was nie podziela tej pasji i jesteście tutaj po to, aby spróbować prostej kuchni roślinnej, która przywoła znane smaki. Stąd klasyczne przepisy cieszą się dużo większym zainteresowaniem niż inne dania. Czytaj dalej „Tofucznica z kurkami”
Jakiś czas temu przygotowałam e-booka z przepisami na dania z ziemniaka. Dlaczego? Bo kocham ziemniaczki, płyną sobie w mojej krwi prosto do serduszka. Pyrki to moja miłość i nie wyobrażam sobie bez nich życia. Przygotowałam dwadzieścia ulubionych przepisów , ale koniec końców moja radosna twórczość nie ujrzy światła dziennego, bo życie to trochę sucz jest lub, jak to woli – lubi płatać figle. E-book był częścią projektu, w którym nie biorę już udziału. Jednak nic straconego. Część przepisów już dawno możecie znaleźć na moim blogu. Inne pojawią się sukcesywnie w ciągu najbliższych miesięcy. Na pewno nic się nie zmarnuje, bo przecież moja praca nad dopracowaniem tych wszystkich receptur nie może pójść na marne. Za bardzo cenię sobie swój czas, a nic nie denerwuje mnie tak, jak poczucie zmarnowanej energii. Będę Was dalej bombardować ziemniaczanymi daniami. Czytaj dalej „Pyry z wegańskim gzikiem, czyli powrót do korzeni”
– Ugotujesz bigos na bloga?
– Pewnie. Przygotuję…
Temat tak się rozwlekł i przeciągnął w czasie, że koniec końców Paweł sam ugotował i nie zrobiłabym tego lepiej. Z prostej przyczyny. Nie wiem czy kiedykolwiek jadłam tradycyjny bigos. Jako dziecko nie lubiłam mięsa, a wszelkich kiełbas i boczku nie znosiłam. Kiedy jako mała dziewczynka w schronisku w Dolinie Kościeliskiej dostałam do zjedzenia fasolkę po bretońsku, która okazała się być z kiełbasą i boczkiem (jak to fasolka po bretońsku, tyle, że kilkuletnia Maddy nie miała o tym pojęcia….) dostałam takiej histerii, że jestem święcie przekonana, że przepłoszyłam wszystkie zwierzęta w Tatrzańskim Parku Narodowym. No i jest to jedna z ulubionych anegdotek podczas rodzinnych imprez, dowodząca temu, jakim okropnym dzieckiem byłam. Dla mnie jest co najwyżej dowodem na to, że od zawsze predysponowałam do bycia weganką. Czytaj dalej „Najlepszy wegański bigos Pawła”
Moja kuchnia, mój plac zabaw 