Uwielbiam gotować, choć nie wiem czy jeszcze bardziej nie kocham piec. To mój sposób na odreagowanie stresu i skupienie się na czymś innym, niż praca. Niejednokrotnie po dyżurze, zamiast pójść spać, jak to robi każdy normalny człowiek, wpadam do kuchni i zaczynam „przedstawienie”, w którym sama jestem reżyserką, scenarzystką, aktorką i na dobrą sprawę widzem. W mojej pracy na efekty czeka się długo. Muszą minąć dni, tygodnie, a czasem miesiące, aby poczuć, że to co robię działa. W kuchni jest inaczej – efekt widzi się bardzo szybko, niemal natychmiast. Może dlatego gotowanie tak mnie fascynuje i dzięki niemu nadrabiam wszelkie braki codzienności. Poza tym, powiedzmy sobie szczerze – mało jest rzeczy, które są równie przyjemne, jak jedzenie, więc myślę, że warto sobie nim zaprzątać głowę w tym zawiłym życiu.
Ostatnio mam sporo zmartwień. Słabo śpię i więcej gotuję niż jem. Dziś w nocy znów się wierciłam, wpatrywała w ciemność, przewracałam z boku na bok. Mój chłopak lekko już poirytowany zapytał, czemu nie śpię. „Bo myślę…”- wyjaśniłam. „O czym?”- pewnie spodziewał się, że odpowiem, że o pracy, a tymczasem usłyszał: „O cieście…”. Jedzenie potrafi tak bardzo zaprzątnąć moje myśli, że spędza mi sen z powiek. Już tak mam – angażuję się we wszystko, co robię i może trochę się w tym spalam, ale czerpię też ogromną satysfakcję.
Moja kuchnia, mój plac zabaw 